Літаратурныя ветразі

Ты багата, Радзіма, прыродай!

Можна вечна дзівіцца тваёй асалодай!

Куды не паедзь і куды не зірні,

Краявідамі край – ты мне дарагі!

Я кахаю цябе за твае рэдкалессі,

За звяроў, што блукаюць па дальнім Палессі.

За журавінныя асеннія балоты,

Дзе людзі пакідаюць свае  боты.

Калі на Палессе прыедзе госць,

Яму падаруюць усё, што ёсць.

Ёсць яшчэ Белавежская пушча,

Дзе лясоў таямнічая гушча.

Хочацца глядзець на яе прыгажосць,

Ад якой да дрыжыкаў прабірае,

Паднімаецца ў зуброў поўсць.

Аб гэтым вецер нясе на Панямонне чуткі,

Бо гэты ганец самы моцны і хуткі.

Ён у Нёмане ваду калыша,

Ды абвівае Навагародскае ўзвышша.

Нясецца ў Падняпроўе на Магілу Льва,

І паглынае раптам вецер Заходняя Дзвіна.

За гэта я хачу падзякаваць табе

І зберагчы ўсё  ў скарбоначку сабе:

І жытнія палі пад усходам сонца,

І спевы птушак праз маё ваконца.

Льняныя азёры родных палёў,

Зялёнае покрыва дрымучых лясоў,

Кропелькі слёз беларускіх паданняў,

Ды верхавіны раўнінных паўстанняў!

Бердыгулава Анастасія, 2021 г.

       Спасатель – это круто!

Брат и сестра остались одни,

На столе увидели спички они.

Взяли одну и кинули на пол:

И вдруг огонь поглотил дом внезапно.

Дети к телефону подбежали

И номер 101 они набрали.

Вот уже сирены слышны звуки –

И детей спасли заботливые руки.

Взрослые тоже бывают не лучше детей,

Хватает у них опасных затей.

Оставила один раз дама

Воду в ванной течь из крана.

И через пару минут кричит,

Что очень быстро вода бежит.

Дом затопило почти полностью

И МЧС спешит на всей скорости.

Девушку эту они спасли,

От несчастного случая уберегли.

Спасатели занимаются и таким делом,

Как, например, снять котёнка с дерева.

Или же помочь кому-то.

Да! Быть спасателем – это круто!

Ведь, чтоб МЧС-ком стать

И жизнью своей рисковать,

Очень доброе сердце надо иметь,

И в будущее с надеждою смотреть!

Несчастные случаи бывают нередко.

Пусть эти знания усвоятся крепко:

Что труд спасателей надо ценить,

За всё, за всё благодарить!

И без таких оказий обходиться!

Но если что-то приключится,

То срочно в 101 звонить

И правила ПБ учить!

                                               Бердыгулова Анастасия, 2021 г.

Памяць мінулай вайны

Жылі-былі ў вёсцы тры браты.

Жыццё іх прыйшлося на час вайны.

Усе цяжкасці яны перажылі,

З бядою справіцца змаглі.

Першы, старэйшы брат Іван,

Быў у палон немцамі забран.

Там прымушалі да цяжкіх работ,

Працаваў без перапынку – сцякаў з лобу пот.

Былі і боль, і голад і жах,

Што гаварыць: паміралі людзі на вачах.

Другі, сярэдні, зваўся Міша,

Чуў, як вораг у спіну дыша.

Дайшоў да Берліна ён…

Але ў вушах пачуўся страшэнны звон…

Быў паранены: куля папала ў нагу.

А дадому вярнуўся, выйграўшы вайну!

А Валодзька, меншы самы,

Не ведаў усёй ваеннай драмы.

Ён на печцы цёплай ляжаў:

Аповеды, вершы пісаў.

Чакаў братоў з узнагародамі,

Каб  ганарыцца  сваімі роднымі.

І вось ужо  75 год, як незалежным стаў народ!

І дзякуй вам,  мае дзяды, за ратаванне ад бяды!

(Заснавана на рэальных падзеях. Факты з біяграфіі Нагулевіча  Івана Мітрафанавіча, прапрадзеда  Бердыгулавай Анастасіі)

2020 год

Дружочек Зайка

В городе девочка Вика жила

С ней неразлучно игрушка была.

Не расставались они никогда –

Зайка была талисманом всегда.

Зайчонок лежал на подушке,

Храня  её добрые сны.

Шептала игрушке Викуля  на ушко:

«Ты моя Зайка, родная, усни»

Но вот приснился сон однажды,

Что нет игрушки больше рядом.

И стало Вике все неважно.

И только слёзы градом, градом…

И нет зари в глазах лучистой –

Вокруг туман всё поглотил.

Улыбки нет уже искристой –

И радоваться нету сил.

Но проснувшись, нашла пропажу:

Рыжий Зайка лежал на полу.

Прижала к себе: «Я тебя поглажу,

Никогда не оставляй меня одну!»

И больше не снились кошмары ни разу.

С любимой игрушкой всегда веселей!

И радость, и счастье как по заказу

Будет подарком для наших друзей!

Бердыгулова Анастасия, 2020 г.